بررسی ارتباط صلاحیت بالینی و رضایت شغلی در کاردرمانگران شهر تهران

مقدمه و هدف از آنجا کهتوجه به عوامل مؤثر بر رضایت شغلی کاردرمانگران اهمیت بسیاری دارد، پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط صلاحیت بالینی و رضایت شغلی در کاردرمانگران شهر تهران انجام شد. مواد و روش­ها در پژوهش حاضر 62 نفر کاردرمانگر (18 مرد، 44 زن) شاغل در مراکز دولتی و خصوصی که بین 23 تا 48 سال (58/29,m= 96/6sd=) سن داشتند، شرکت کردند. برای جمع­آوری داده­های پژوهش از پرسش­نامه ارزیابی صلاحیت بالینی کاردرمانگران و پرسش­نامه رضایت شغلی هرزبرگ استفاده شد. داده­های پژوهش از طریق آزمون­های آماری t مستقل، همبستگی پیرسون، رگرسیون چندگانه و با استفاده از نسخه 18 نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. سطح معناداری 05/0p≤ در نظر گرفته شد. یافته­ها نتایج تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد که بین صلاحیت بالینی (234/0p=) و رضایت شغلی، همبستگی معناداری وجود ندارد. همچنین بین حیطه­های صلاحیت بالینی به ترتیب شامل مسئولیت حرفه­ای (335/0(p=، دانش عملکردی (194/0p=)، فرآیند عملکرد (124/0p=)، تفکر انتقادی (127/0p=)، ارتباط مؤثر (161/0p=)، اقدام به رشد حرفه­ای (932/0p=)، مدیریت محیط درمان (309/0p=) و رضایت شغلی همبستگی معناداری مشاهده نشد. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که تنها ضریب بتای حیطه مسئولیت حرفه­ای (001/0p=) در پیش بینی رضایت شغلی کاردرمانگران اثر معناداری دارد و حیطه­های دیگر صلاحیت بالینی شامل دانش عملکردی (119/0p=)، فرآیند عملکرد (289/0p=)، تفکر انتقادی (960/0p=)، ارتباط مؤثر (169/0p=)، اقدام به رشد حرفه­ای (091/0p=)و مدیریت محیط درمان (316/0p=) تاثیر معناداری نداشتند. نتیجه­گیری برای افزایش رضایت شغلی کاردرمانگران، توجه به حیطه مسئولیت حرفه­ای آنها بیشترین اهمیت را دارد.